گارد جاویدان

داریوش در نخستین سال سلطنت خود با همراهی مگابیزوس یا بغابوش یکی از یاران شش گانه اش اساس ارتش منظمی را گذاشت که متشکل از چند گروه خاص بودند. سربازان عادی، سربازان مادی، نگهبانان و مرزداران و سربازان جاویدان یا جان اوسپاران. این مردان جنگی از میان هفت خاندان حکومتگر ایرانی و به ویژه طایفه مارافی ماراسپیان پازارگادی( پارسیان شامل اقوام لروبختیاری و سیستانی کرمانشاهی هم میشدن مثل سورن و خلج) از پارسیان نوذریان و تیز خودان از اذربایجان ایران و خاندان قارن و تپور از گیلان و مازنداران انتخاب می شدند. تعداد افراد این گارد که توانایی های زیادی داشتند و مهمترین وظیفه اشان حفاظت از شاهنشاه ایران بود و همیشه 1000 نفر بود. اگر سربازی ازاین گروه کشته می شد سرباز تازه ای جایگزین می شد. لباس این هنگ که به بخشی از آن ها جاویدان امرتکا بودند یعنی هنگ می گفتند کلاه نمدی نرم ردای گلدوزی شده استین دار زرهی با زنجیرهای شبیه فلس ماهی که روی لباس مانند کت میپوشیدندو شلوار زرهی اسلحه نیز یک سپر حصیر بافت و یا سپر اهنی تیردان و ترکش دان زوبین کوتاه کمانی محکم و سخت با تیری از جنس نی و خنجرهایی اویخته از اهن به کمر داشتند. در مراسم سلطنتی افراد این گارد در ابتدای صف و پشت سر شاه و شاهزادگان قرار می گرفتند. نقش برجسته های تخت جمشید این گارد را بیشتر از همه به تصویر کشیده است. آن ها هزاران سال است که از گنج های پیشینان پارسی ما در مرودشت حفاظت شده اند. هرچند که حمله اسکندری و اعراب و سایر اقوام و این اواخر باستانشناسان خارجی و اروپایی ها خراش هایی بر چهره و جانشان زده و به عنوان نگهبانان گنجینه های بزرگ دنیا ایستاده اند اما همچنان هستند تا شاهد روزهای تاره ای از تاریخ باشند.