دیرینه ترین ذکرها در دین زردشت

زردشت برای پیروانش ذکر کوتاهی نیز سرود که نزد ایشان به سات دعای عشای ربانی مسیحیان است.این ذکر اهُونَوَیریَه(و بعدا موسوم به اهُونَوَر)است.این نخستین ذکری است که به هر نوباوه ی زردشتی می آموزند و در صورت لزوم، میتوان آن را به جای همه ی عبادات و دعاها به کار برد.این ذکر،طبیعتا به گویش باستانی گاهانی است که خود پیامبر بدان سخن می گفت و پژوهشگران،بحث های بسیاری بر سرمعنای دقیق بیت های مقدس آن داشته اند.روایتی که در پی می آوریم،آمیزه ای از ترجمه های جدید آن است:«او (اهوره مزدا)هم سرور دلخواه است و هم داوری بر طبق اشه.اوست عمل کننده ی اعمال اندیشه ی نیک ِ متعلق به زندگانی.ملکوت از آن اهوره مزدا است که او را چونان شبان از بهر درویشان قرار داده اند»واژهای که در اینجا درویش ترجمه شده است،واژه یدرگو،به صورت قدیم همین واژه ی درویش است و معنای خاصی دارد:درویش ،شخص مومن و فروتن و پیرو راستین این کیش است.
ذکر گاهانی کوتاه دیگری هست که آن را شاید یکی از نخستین شاگردان زردشت سروده باشد،زیرا(بر خلاف اهونویریه)به سنت زردشتی،سرودن آن را به خود پیامبر نسبت نمی دهد. این دعا ایریما ایشیو نام داردو خطاب به ایریه من است که در فرشوکرتی ،همراه ِ آتش ،جهانرا پاک خواهد کرد.این ذکر چنین است:ایدون باد که ایریه من دلخواه به یاری مردان و زنان زردشت بیاید،و به یاری اندیشه ی نیک آنها برای وجدانی که شایسته ی دریافت مزد مطلوب است،من مزد طلب شده ی پارسایی را که اهوره مزدا خواهد سنجید،می خواهم»هنوز هم در اعمال عبادی روزانه ی زردشتی و در هر مراسم زناشویی،این ذکر را می خوانند.