جنگ قسطنطنیه نبرد خسرو پرویز با رومیان

از قرن ها قبل به این سو، شمال میان رودان ( بین النهرین)، شامات (سوریه کنونى) و فلسطین در اختیار ارتش روم بود و در حقیقت در کشمکش دایم بین ارتش هاى ایرانى و رومى ایرانیان تدریجاً این بخش ها را جزو امپراتورى روم (و بعدها روم شرقى) پذیرفته بودند. اما در ۶۰۳ میلادى اوضاع متفاوت بود. روم شرقى از طرفى تحت فشار فزاینده آوارها، گتها، فرانک ها و لمباردها (اقوام به اصطلاح بربر) قرار داشت و از طرف دیگر در ایران پادشاه پرقدرتى به نام خسرو پرویز بر سر کار بود.
خسرو پرویز در ۵۹۱ میلادى با کمک سپاه روم توانسته بود تاج خود را از سردارى یاغى پس بگیرد و اکنون پس از ۱۲ سال به خونخواهى قتل موریس امپراتور مقتول روم، آماده نبرد با فاکس امپراتور جدید روم شد.
در ۶۰۵ میلادى سپاه هاى ایرانى کلیه استحکامات رومى در شمال میان رودان و سپس غرب میان رودان را فتح کرده و شهرهاى مهم حران و ادسا را تسخیر نمود و سپس هیراپولیس و حلب امروزى را فتح کرد.
از آن طرف نیروهاى ایرانى در ارمنستان شروع به پیشروى کرده و کاپادوکیه و فریزى را گرفتند. در ۶۱۱ ایران فتوحات غربى خود را تکمیل کرده و به دروازه هاى قسطنطنیه پایتخت روم شرقى رسید و در ۶۱۴ بیت المقدس (یا اورشلیم) را فتح کرد.
ارتش هاى ایران ظرف ۹ سال کلیه نیروهاى رومى را جارو کرده و به مدیترانه ریختند و در ۶۱۶ براى اولین بار پس از ۹۰۰ سال با عبور از صحراى سینا اسکندریه را در مصر تصرف کردند. شاهین براز سردار ایرانى نیز در سال بعد «کالسدون» را در مقابل قسطنطنیه (کنستانتین) را فتح کرده و ایران را به اوج قدرت خود پس از دوران هخامنشیان رساندند.
نتایج این جنگ ها :
نتیجه نبردهاى ۱۵ ساله سبب شد که طى سال هاى ۶۰۲ تا ۶۱۷ ناگهان امپراتورى ایران به قدرت اول جهان تبدیل شود این در حالى بود که از ۸۰۰ سال قبل به این سو قدرت غالب جهان روم بود و اکنون براى اولین بار رومى ها از نظر وسعت و جمعیت از ایران عقب افتاده و کاملاً منفعل شدند.
نبردهاى خسرو پرویز که توسط دو سردار بزرگش شهر براز و شاهین براز رهبرى مى شد سبب منگنه شدن رومى ها شد چرا که رسماً در همان زمان توسط آوارها تحت فشار بودند و وندال ها نیز شمال آفریقا را از چنگ روم در آورده بودند. اگر هرقل امپراتور لایق روم ظهور نیافته بود در ۶۲۰ میلادى کار امپراتورى روم تمام بود.